Hoxe é o Día das Letras Galegas. Xa todos e todas sabedes que este ano está adicado á escritora María Victoria Moreno. Pero sei que a ela, que foi profe (que impactou aos seus alumnos e alumnas, como se describe neste artigo) tamén lle gustaría saber que a OBRA continúa e que as novas xeracións aportan máis estrofas ao fluír da vida e da escritura. Por iso quero deixar aquí (con moito orgullo, por certo) os traballos dos meus alumnos e alumnas que son as novas letras galegas. Son Raquel Garrido, Judith Alonso, Candela Besada, Aída Baña, Lucía Martínez, Sonia Rodríguez: e Cristian Romero:
(Procedencia da imaxe)
Cando puido saír daquel lugar oscuro
decatouse de que a porta levaba anos aberta.
Raquel Garrido
Rutina
- Apagar o espertador.
- Almorzar.
- Lavar os dentes e a cara.
- Non maquillarse.
- Vestirse sen preocuparse por ir á moda.
- Coller la mochila.
Preparada para recibir insultos.
Querido diario:
Mamá xa me deixa comer todas as chuches que quero, non facer os deberes e manchar os zapatos cando salto nos charcos. Coido que ten algo que ver aquel señor da bata branca que lle dicía “non te preocupes” o día que me raparon a cabeza.
Raquel Garrido
Foi a propósito
Foi a propósito o primeiro: “Quérote” en voz baixa. Foi a propósito o primeiro bico. Foi sen querer o primeiro: “Ódiote” a berros. Foi sen querer a primeira labazada. Foi sen querer o primeiro tiro. Foi sen querer.
Boa trampa
Entrei cumplindo condena por querer aledarlle a vida a outras persoas a base de caramelos. POuco despois de saír coñecinte. Teño sorte. Non che gustan os meus doces.
Apartasme do malo, sen saber que o malo son eu.
Fíxeno
Xaneiro, ti. Febreiro, ti. Marzo, ti. Abril, ti.
Maio, nos. Xuño, nos. Xullo, nos. Agosto, nos…
Déixei atrás o medo a empregar o verbo amar.
Judith Alonso
Fotografía de Chema Madoz (Procedencia da imaxe)
A enfermidade
Estou enferma. A enfermidade que me está a matar é grave, incurable, é un virus que levo comigo desde vai moito tempo. Teño frío, teño calor, moita calor. Sei que a miña fin se achega. Por iso me despido. Esta enfermidade chámase ser humano.
Candela Besada
Sempre tardo
Ducheime e vestinme.
Almorcei e collín as cousas.
Chegaba un pouco tarde, pero eles esperábanme.
Sempre tardo.
Saín pola porta e fun de camiño ao encontro.
Mirei a hora mentres corría pola beirarrúa.
Xa chegaba tarde outra vez.
Algo fixo que me desplomase no chan.
Sube a miña saia e preme os dedos nos meus peitos.
(Sempre tardo)
Aída Baña
Chema Madoz
Por se mañá xa non podo
Escríboche agora mentras podo, por se mañá xa non me lembro. Por se mañá xa non son capaz de entender o que me pasa. Por se mañá xa non podo dicirche como admiro e valoro todo o que fas por min e esa teima túa por estar ao meu lado en todo momento, coma cando colocas papeliños en cada porta para que non confunda a cociña co baño ou cando respondes con tenrura a eses ataques meus de ira que me asaltan, coma se algo dentro de min non quixera enfrontarse a este destino que me atrapa. Por esa e por moitas cousas máis. Por se mañá non puidera darche as grazas. Por se mañá xa non lembro o teu nome ou o meu. Por se mañá non son capaz de dicirche, aínda que sexa por última vez, que te quero.
Lucía Martínez
Bótote de menos
Bótote de menos. Boto de menos as túas apertas e os teus bicos. Boto de menos as palabras bonitas que me dicías. Boto de menos os sorrisos que me adicabas cada mañá ao espertar. Boto de menos os teus quérote. Boto de menos a sensación de non terche medo. Boto de menos non ter que usar maquillaxe para tapar os golpes. Boto de menos non ter que limpra o meu propio sangue do chan. Boto de menos poder falar por teléfono sen que ti saibas quen chama. Boto de emnos poder decidir que roupa poñer. Boto de menos cando o teu alentó ulía a menta e non J&B. Boto de menos non sentir medo ao escoitar a chave na pechadura. Quérote. Ódiote. Odio botarte de menos, sobre todo, cando ti está no sofá vendo a televisión coma se nada tivese pasado e eu estou no baño, vendo como as bágoas levan con elas o sangue do meu rostro e preguntándome cando comecei a botarte de menos.
O texto é de Leire Bayona e a imaxe de Chema Madoz
A primeira vez
A primeira vez que nos vimos, ti eras un mozo tímido. Fun cara a ti e pregunteiche, tremendo, o teu nome. Ti contestáchesme camoa a unha calqueira. Sei que non sentiches nada. Eu agardei meses e meses. Ao cabo dun tempo soltei un : “quérote” con vergoña, mais non escoitei a resposta.
Agora, véxote de camino ao instituto. O teu pelo encheuse de canas….
Mamá:
Síntoo mamá. Non te sintas culpable, de verdade, es a mellor do mundo. Alédate. Agora tamén estarei con Pablo. Direille que o botades de menos, que o queredes e que sigue no cárcere o home que conducía aquel coche. E que seguides durmindo na súa mantiña favorita.
Julia Reirís
Acubíllame
Eu non era distinto a ti.
Gustábame xogar ao baloncesto e falar nas noites do verán.
Gustábame bailar cos meus amigos e ir ao cine.
Gustábame agardar á miña muller para abrazala despois dun día sen vela.
Gustábame contarlles contos aos meus fillos e curarlles as feridas.
Gustábame simplemente estar alí e saber que todo e todos estaban.
Agora só me quedan todas as forzas que teñan as miñas pernas ata chegar xunto a ti.
Non será doado. Seino.
Só che pido que non me teñas medo cando chegue, por favor.
Agárdame cos brazos abertos e axúdame.
Eu non son distinto a ti.
O texto é de Sonia Rodríguez e a fottografía de Gabriel Tizón
Escapaba do raposo
Soñaba todas as noites co mesmo: escapaba dun raposo nun prado, pero sempre a acababa collendo. Un día, a ovella esperto morta.
Unha fermosa parella
Facían unha fermosa parella, mais a xente non sabía o que sufría a goma. Tiña que borrar as cicatrices do seu amado lápiz.
Avó
Era unha parede vella e enrugada. Co tempo ía desfacéndose cada vez máis e, con ela, as miñas ganas de vivir.
Cristian Romero